اقـرار در طـول تاریخ و در بین جـوامع مختلف به‌عنـوان یکی از مهم‌ترین ادله اثبات دعوا، همواره مورد استفاده در دادگاه‌ها بوده است و در دین مبین اسلام؛ نیز از اهمیت فوق العاده‌ی برخوردار است و با پیشرفت تمدن بشری ارزش و اعتبار او همچنان باقی است. این در مورد اصیل است. سوال که در این جا مطرح است این است که آیا اقرار همانگونه که نسبت به اصیل دارای اعتبار است آیا برای غیر اصیل نیز قابل اعتبار است یا خیر؟ به‌عبارت دیگر اقرار قابل توکیل هست یا نه؟ لذا این تحقیق درصدد پاسخ به این پرسش است که آیا اقرار وکالت پذیر می‌باشد یا خیر؟ از این‌رو با تحلیل نظریات فقها و حقـوق‌دانان در ایـن زمینه تلاش می‌شود کـه نظریـات دقیق فقها و اندیشمندان حقـوق تبیین گردد. نگارنـده بـا گردآوری اطلاعـات از منـابع مکتـوب در کتابخـانه‌ها و منـابع دیجیتالی، با روش تحلیلی ـ توصیفی به این نتیجه رسیده است که ادله‌ی مانعین وکالت پذیری اقرار تمام نبوده، همانگونه که اصل وکالت مشروع و قانونی است وکالت پذیری اقرار نیز بر اساس فقه و قانون هیچ منعی ندارد.
)